Msza święta po polsku

• Montolivet - St. Fortuné (426 Av de Montolivet, Marseille)
  Msza św. w każdą niedzielę i święto o godz. 11h30

• Aix-en-Provence - St. André  (5 Av André Magnan, 13100 Aix-en-Provence)
  Msza św. w 2 i 4 niedzielę miesiąca o godz. 18h00

        30 minut przed Mszą św. możliwość skorzystania z sakramentu pokuty.

«Nawracajcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie»

 Spowiedz przed Bozym Narodzeniem:

• w każdy dzień 30 min. przed msza sw. (Montolivet)
• niedziela 21 grudnia od 12h30 do 14h00

Transformacja pastoralna i misyjna - Spotkania formacyjne

    Polska Misja Katolicka we Francji zaprasza na cykl internetowych spotkań formacyjnych poświęconych transformacji pastoralnej i misyjnej naszych wspólnot. Formacja skierowana jest do wszystkich – zarówno kapłanów, jak i osób świeckich.

Dla kogo jest ta formacja i czemu służy?

•  Czy leży Ci na sercu dobro Twojej wspólnoty parafialnej? 
•  Czy pragniesz głębiej zatroszczyć się o swój rozwój duchowy? 
•  Czy marzysz o wspólnocie, w której świeccy i księża współpracują z radością i jednością? 
•  Czy chcesz współtworzyć parafię, która potrafi przyciągać i inspirować innych? 
•  Czy pragniesz odkryć działanie Ducha Świętego we wspólnocie? 
•  Czy chciałbyś wymieniać się doświadczeniami z członkami innych wspólnot?

    Jeśli choć na jedno z nich odpowiedziałeś/-łaś „tak”, te spotkania są właśnie dla Ciebie! – serdecznie zapraszamy! To wyjątkowy czas, który może odnowić zarówno Twoją wiarę, jak i życie Twojej wspólnoty parafialnej.

    Spotkania odbywać się będą online, w drugie czwartki miesiąca, od godz. 20h00 do 21h00 wykorzystaniem internetowej platformy Zoom.

• Formacja jest bezpłatna.
• Aby wziąć udział należy wypełnić formularz zgłoszeniowy, który znajduje się pod kodem QR na ulotkach i plakatach, lub pod linkiem: https://tiny.pl/60ywrzkq.
• Po rejestracji zgłoszenia na podany adres mailowy zostanie wysłany link do spotkania. Zachęcamy do zainstalowania i wykonania testu poprawnego działania komunikatora Zoom odpowiednio przed spotkaniem. Osoby, które nie posługują się komunikatorem Zoom zachęcamy do udziału wraz z kimś ze swoich znajomych, lub do kontaktu z parafią.
• Pierwsze spotkanie odbędzie się w czwartek, 11 grudnia. Poprowadzi je Rektor Polskiej Misji Katolickiej we Francji ks. Bogusław Brzyś.
• Temat: „Nikt bowiem nie może położyć innego fundamentu oprócz tego, który już jest położony, a którym jest Jezus Chrystus” (1Kor 3,11)

Adwent - czas oczekiwania

ADWENT jest czasem podwójnego oczekiwania. Po pierwsze, jest czasem przygotowania do obchodzenia Uroczystości Narodzenia Pańskiego, w której wspominamy pierwsze przyjście Chrystusa na ziemię, we Wcieleniu. Po drugie, wskazuje on na oczekiwanie na powtórne przyjście Chrystusa na końcu czasów. Taka interpretacja podkreśla, że jest to czas pobożnego i radosnego oczekiwania.

Te dwie idee doskonale widoczne są w Litrugii, która dzieli Adwent na dwie części. Od 1. Niedzieli Adwentu do dnia 16. grudnia akcent pada na oczekiwanie paruzji. Fundamentalnym tematem dwóch pierwszych tygodni jest zgromadzenie wszystkich i oczekiwanie sądu, a zatem także potrzeba czuwania. Natomiast 3. Niedziela Adwentu (Niedziela Gaudete, podczas której mogą być użyte szaty liturgiczne w kolorze różowym) wskazuje, że oczekujemy tego, co już jest. Stąd opowiadanie Ewangelii ubogim, cuda dokonywane przez Jezusa, czy uczta mesjańska, w której obrazie skupia się mowa o paruzji.

    Z okresem Adwentu, oprócz oczywiście koloru fioletowego kojarzą się także inne elementy, mianowicie: Wieniec Adwentowy, Roraty i Roratka.

Wieniec Adwentowy

    Wywodzi się on z krajów protestanckich. Po raz pierwszy pojawił się w roku 1833 w Hamburskim domu dla opuszczonych dzieci „Rauhen Haus”. Posiada on przede wszystkim wymowę eschatyczną, wskazuje na wiecznie trwający adwent – oczekiwanie ludzkości. Cztery zapalane w kolejne Niedziele Adwentu świece symbolizują zbliżanie się do Chrystusa, który jest Prawdziwą Światłością. Ozdabiany jest często zielonymi gałązkami, znakiem życia. W samym wieńcu również pojawia się kolor fioletowy, który przypomina o radosnym oczekiwaniu i potrzebie duchowego (moralnego) przygotowania na przyjście Pana. Jako całość jest on znakiem wspólnoty czuwającej na modlitwie i oczekującej Pana.

Roraty

    Roraty są to Msze św. ku czci Najświętszej Maryi Panny sprawowane podczas Adwentu. Ich nazwa pochodzi od słów łacińskiej pieśni, którą śpiewa się na wejście, mianowicie: "Rorate caeli desuper et nubes pluant justum" (Spuśćcie rosę niebiosa i obłoki niech wyleją sprawiedliwego). Najstarsze wzmianki o Roratach w Polsce pochodzą z XIII w. Natomiast praktykę odprawiania Rorat każdego dnia Adwentu (oprócz Niedziel) upowszechnił kard. Stefan Wyszyński w latach 1957-1961. Zasadniczo Roraty sprawuje się rano o wschodzie słońca.

Roratka

    Z odprawianiem Rorat związane jest zapalenie dodatkowej świecy – Roratki. Symbolizuje ona Maryję – Jutrzenkę, która poprzedza, daje światu Chrystusa – Słońce, nieznające zachodu. Świecę tę zwykle przewiązuje się białą lub niebieską wstęgą i ustawia w prezbiterium w pobliżu ołtarza.

...Żeby nie przegapić

    Adwent to szczególny czas oczekiwania, a więc też przygotowania naszych serc. W tym radosnym czasie towarzyszy nam Maryja, która jako pierwsza czekała na przychodzącego Boga. Ona wskazuje nam dziś na potrzebę nieustannego oczekiwania Boga. On bowiem przychodzi do nas każdego dnia, nie tylko w Boże Narodzenie. W zabieganiu naszego życia nie przegapmy Boga, który przychodzi w codzienności, w drugim człowieku.

Zapraszamy we wszystkie poniedziałki ADWENTU (4) 

na godzinę 7h00 - będziemy czuwać wraz z Maryja!

2 listopad - wspomnienie wszystkich wiernych zmarlych

    Dzień Zaduszny, czyli Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych, obchodzone 2 listopada, ma zupełnie inny charakter niż Uroczystość Wszystkich Świętych. Jest to dzień modlitwy, zadumy i refleksji nad przemijaniem ludzkiego życia, a przede wszystkim dzień szczególnej modlitwy za dusze naszych bliskich zmarłych, którzy przebywają w czyśćcu i potrzebują naszego wsparcia modlitewnego, aby osiągnąć pełnię zbawienia w niebie.

    Praktyka modlitwy za zmarłych jest bardzo stara i obecna w tradycji Kościoła od samych jego początków. Wynika ona z wiary w "świętych obcowanie", czyli jedność wszystkich ochrzczonych – tych, którzy żyją na ziemi, tych, którzy znajdują się w czyśćcu, oraz tych, którzy już cieszą się oglądaniem Boga w niebie. Pierwsze wzmianki o zorganizowanej modlitwie za zmarłych pochodzą już z IV wieku.

    Liturgia Dnia Zadusznego jest naznaczona zadumą, powagą i modlitewnym zaangażowaniem. Kolorem szat liturgicznych jest czarny lub fioletowy, symbolizujący żałobę, pokutę i nawrócenie.

    Podczas Mszy Świętej czytania biblijne koncentrują się na tematach Bożego miłosierdzia, zmartwychwstania i nadziei na życie wieczne.

    W dniach od 1 do 8 listopada za pobożne (czyli modlitewne) nawiedzenie cmentarza z równoczesną modlitwą za zmarłych – możemy codziennie uzyskać odpust zupełny, który można ofiarować wyłącznie za zmarłych (za nawiedzenie cmentarza w inne dni – odpust cząstkowy, również wyłącznie za zmarłych).

    Odpust zupełny można zyskać tylko raz dziennie!

Warunki uzyskania odpustu zupełnego:

• wzbudzić intencję jego otrzymania.
• być w stanie łaski uświęcającej.
• wyzbyć się przywiązania do jakiegokolwiek grzechu.
• przyjąć w tym dniu Komunię Świętą.
• odnowić jedność ze wspólnotą Kościoła poprzez odmówienie: „Ojcze nasz”, „Wierzę w Boga” oraz modlitwy w intencjach bliskich Ojcu Świętemu (np. „Zdrowaś Maryjo”).

Co to jest ODPUST?

    Odpust jest to darowanie (odpuszczenie) przez Boga kary doczesnej za grzechy odpuszczone już co do winy w sakramencie pokuty.

    Poprzez spowiedź grzesznik otrzymuje przebaczenie wyznanych grzechów, ale uzyskane przebaczenie nie uwalnia od kar doczesnych (czasowych), które spotykają nas za życia lub po śmierci w czyśćcu. Dlatego nawet ktoś, kto umiera w stanie łaski uświęcającej nie idzie prosto do nieba, musi odnowić w sobie pełne podobieństwo do Boga. Uwolnieniu od tych kar służą właśnie odpusty.

    Rozróżnia się odpusty cząstkowe i zupełne (zależnie od tego, w jakim stopniu uwalniają nas od kary doczesnej). Odpusty te może zyskiwać każdy ochrzczony dla siebie po spełnieniu odpowiednich warunków lub ofiarowywać je za zmarłych.

    ODPUST zatem nie jest odpuszczeniem grzechów, ale darowaniem kar czyśćcowych za grzechy.

Czym są wypominki?

    Wypominki to wymienianie imion i nazwisk zmarłych połączone z modlitwą. Modlitwa ta jest praktykowana w Kościele od II wieku, a od III wieku Kościół modli się za zmarłych w czasie Eucharystii. Dzisiejsze wypominki, tak jak wiele zwyczajów kościelnych, mają początek w starożytnej liturgii. Odczytywano podczas niej tzw. dyptyki, na których zapisywano zarówno składających ofiarę, jak i tych, za których ona była składana. Ich odczytywanie trwało niekiedy bardzo długo. Z czasem zastąpiły je krótsze memento (czyli wspomnienia). 

    Dziś pisząc imiona zmarłych na kartkach wypominkowych, a następnie odczytując je, wyrażamy wiarę, że ich imiona są zapisane w Bożej Księdze Życia. Stopniowo przyjęła się też znana do dzisiaj praktyka odprawiania Mszy Świętych za zmarłych pokutujących w czyśćcu. 

    Podczas każdej Eucharystii Kościół modli się za wszystkich, którzy odeszli z tego świata: Pamiętaj także o naszych zmarłych braciach i siostrach i o wszystkich, którzy odeszli już z tego świata. Dopuść ich do oglądania Twojej światłości (II Modlitwa Eucharystyczna). Błędne jest zatem i zupełnie niepoprawne potoczne określenie: dusze, o których nikt nie pamięta, za które się nikt nie modli, które znikąd nie mają ratunku – takich dusz nie ma. Kościół nieustannie więc powierza w modlitwie zmarłych, którzy należeli za życia do danej wspólnoty, a także tych, których wiarę znał jedynie sam Bóg: Pamiętaj o tych, którzy odeszli z tego świata (…) oraz o wszystkich, których wiarę jedynie Ty znałeś (I Modlitwa Eucharystyczna). I to tutaj właśnie, po raz kolejny, objawia się to heroiczne wyznanie wiary w miłosierdzie Boże względem zmarłych. To ono jest w stanie uratować także takiego człowieka, który, choć według naszego rozeznania jest daleki od miłości Bożej, nie ma zamkniętej drogi do życia wiekuistego w ojczyźnie niebieskiej.

22 pazdziernika - Wspomnienie liturgiczne św. Jana Pawła II

    Kościół katolicki na całym świecie 22 października wspomina w liturgii św. Jana Pawła II. Zmarły 2 kwietnia 2005 r. pierwszy w dziejach Papież Polak jest jednym z najszybciej wyniesionych na ołtarze wyznawców w czasach nowożytnych. Błogosławionym ogłosił go 1 maja 2011 r. Benedykt XVI, a 27 kwietnia 2014 r. kanonizował go pierwszy Biskup Rzymu z Argentyny i Ameryki Łacińskiej – papież Franciszek.

    W czasie beatyfikacji bezpośredni następca papieża Wojtyły, który już w półtora miesiąca po śmierci swego poprzednika zezwolił, aby rozpocząć jego proces beatyfikacyjny, zapowiedział, że nowy błogosławiony będzie odbierał kult publiczny 22 października, czyli we wspomnienie rozpoczęcia jego pontyfikatu w 1978 r.

    "Mocą naszej władzy apostolskiej zezwalamy, aby Czcigodnemu Słudze Bożemu, Janowi Pawłowi II, papieżowi przysługiwał tytuł błogosławionego i aby można było obchodzić jego święto w miejscach i w sposób ustanowiony przez prawo co roku 22 października" – powiedział Benedykt XVI, wygłaszając formułę beatyfikacyjną w Niedzielę Miłosierdzia Bożego, 1 maja 2011 r.

    Wiadomość ta zaskoczyła nieco wiele osób, gdyż w Kościele katolickim, zwłaszcza po Soborze Watykańskim II, obowiązuje zasada, że wspomnienie liturgiczne osoby wynoszonej na ołtarze jest zwykle dzień jej śmierci, czyli jej narodziny dla nieba. Nie jest to jednak reguła bezwyjątkowa i w pewnych ważnych wypadkach papież może uznać, że dzień śmierci nie jest najlepszym rozwiązaniem i wówczas wyznacza inny termin. Najczęściej chodzi o to, że danym dniu jest już wspomnienie liturgiczne innego ważnego świętego lub święto i aby nie dochodziło do nakładania się na siebie różnych istotnych rocznic czy wspomnień, wyznacza inny termin, ale w takiej czy innej formie związany z daną osobą.

    W wypadku Jana Pawła II, który zmarł 2 kwietnia 2005 r., w wigilię ustanowionej przez siebie w całym Kościele Niedzieli Miłosierdzia, Benedykt XVI przypomniał, że bardzo często jest to czas Wielkiego Postu, nierzadko Wielkiego Tygodnia, co nie sprzyja uroczystej i radosnej atmosferze, w jakiej wspominano by tego papieża. Wybrał więc inne ważne wydarzenie, związane z jego postacią, a mianowicie dzień rozpoczęcia jego pontyfikatu w 1978 r.